Παιδί και ομοφυλοφιλία : μια δύσκολη εκμυστήρευση

Ακόμη και πριν την έλευση μας στον κόσμο, στο μυαλό των γονιών μας υπήρξαμε ως οντότητες επιφορτισμένες με χαρίσματα. Οι γονείς τείνουν να φαντάζονται τα παιδιά τους και να «εναποθέτουν» πάνω τους πολλά από τα δικά τους όνειρα, ελπίδες ή δικές τους επιδιώξεις. Ένα παιδί συχνά κουβαλά από τη γέννησή του μια διαγενεαλογική εντολή. Με άλλα λόγια, αυτό που ο γονιός περιμένει και επιθυμεί για το παιδί του, που σπανίως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το βρέφος από την πρώτη στιγμή που θα δει το φως αυτού του κόσμου χτίζει τη δική του ανεξάρτητη ύπαρξη.

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω δυο πράγματα που είναι σημαντικό να ειπωθούν. Το πρώτο είναι η αποδοχή πως η γονεϊκότητα αποτελεί το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος. Το δεύτερο είναι πως αυτές οι φαντασιώσεις των γονιών για το πώς θα ήθελαν να είναι το παιδί τους, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζουν περιοριστικές, στην πραγματικότητα είναι απαραίτητες εξελικτικά ώστε να δώσουν κίνητρο στους γονείς να φροντίσουν και να νοιαστούν αυτό το αβοήθητο πλάσμα που εξαρτάται ολοκληρωτικά από τους γονείς του. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αυτή η φαντασίωση και η επιδίωξη είναι εξαιρετικά άκαμπτη και ο γονιός δυσκολεύεται υπερβολικά να προσαρμοστεί στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού του. Μια τέτοια περίπτωση συναντάμε όταν το παιδί είναι ομοφυλόφιλο.

Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία επιφορτισμένη με πολλά στερεότυπα και προκαταλήψεις για κάθε τι διαφορετικό από μας, όταν ο γονιός θα πρωτοακούσει από το παιδί του αυτή την εκμυστήρευση είναι πιθανόν η πληροφορία να τον σοκάρει. Να μη ξέρει τί να την κάνει. Και είναι κατανοητό. Συχνά οι γονείς νιώθουν μούδιασμα ή θλίψη για το «ιδανικό παιδί που χάσανε» το οποίο αποτελούσε για αυτούς μια συνέχεια του εαυτού τους. Μια ακόμη πολύ συνήθης αντίδραση είναι το «πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό». Και εδώ ο γονιός αντιλαμβάνεται την ομοφυλοφιλία λάθος, βλέποντάς την ως κάτι αρνητικό το οποίο το παιδί «έκανε» για να τον τιμωρήσει. Στην πραγματικότητα όμως ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός είναι πάντα εκεί από την γέννησή μας, αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που σχετιζόμαστε μαζί του. Ο θρήνος και η θλίψη για την απώλεια του ιδανικού παιδιού μπορεί να συνυπάρχει με το αίσθημα ντροπής «για το τί θα πει ο κόσμος». Τα στερεότυπα συνήθως αντιμετωπίζουν την ομοφυλοφιλία υπερσεξουαλικοποιώντας την, έτσι επικρατούν αρνητικές και διαστρεβλωμένες εικόνες στο μυαλό των γονιών , εικόνες που σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με το απόλυτα καλό -ιδανικό- παιδί τους.

Αντιλαμβάνομαι πως η εκμυστήρευση αυτή είναι δύσκολη για τον γονιό, όμως θα πρέπει ξεπερνώντας το αρχικό του σοκ να την αντιμετωπίσει ως μια ευκαιρία να αποδείξει στο παιδί του την άνευ όρων αγάπη του. Είναι η ευκαιρία του να σκύψει πάνω από το παιδί και να αφουγκραστεί τις ανάγκες του. Θα δει τότε να αλλάζει μαγικά η σχέση τους και ο δίαυλος επικοινωνίας. Είναι πολύ σημαντικό ο γονιός να ζητήσει έγκυρη πληροφόρηση πάνω σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού ή να ζητήσει βοήθεια από κάποια ομάδα όπως οι Υπερήφανοι Γονείς Θεσσαλονίκης που αποτελείται από γονείς με παιδιά λοατ. Μια μεγάλη ευκαιρία να βοηθήσει και να βοηθηθεί.