Μεγαλώνοντας ως ομοφυλόφιλη

Συχνά, στο δημόσιο λόγο σε συζητήσεις σχετικές με την ομοφυλοφιλία απαντάται το επιχείρημα «ο καθένας στο κρεβάτι του μπορεί να κάνει ό, τι θέλει». Η απόπειρα να γραφτεί αυτό το κείμενο δεν είναι για να ηθικολογήσω ούτε να επιχειρηματολογήσω για το γιατί αυτή η πρόταση και όμοιες με αυτή, είναι βαθιά ομοφοβικές. 

Άλλωστε αν το σκεφτείτε λίγο…σχεδόν ποτέ δεν αντιληφθήκαμε, δεν ασπαστήκαμε και δεν αγκαλιάσαμε μια ιδέα αν αυτή αδυνατούσαμε να τη βιώσουμε, να τη φέρουμε στα μέτρα μας, να ακουμπήσει ένα  δικό μας βίωμα, να ταυτιστεί με μια δική μας εμπειρία.

Θα σας ζητήσω να πάτε πίσω, πολύ πίσω

Είσαι παιδί, στα προσχολικά χρόνια. Σε λένε Μαρία, ζεις σε μια ελληνική οικογένεια, πιθανότατα η μητέρα σου με όλη της την αγάπη διαλέγει για εσένα φορέματα, το δωμάτιό σου έχει ροζ λεπτομέρειες. Μεγαλώνοντας, ο πατέρας σου σε ρώτησε ποίο παιδάκι «αγαπάς» από τους συμμαθητές στην πρώτη δημοτικού και γέλασαν χαριτωμένα με την απάντησή σου ότι θα παντρευτείς τον Γιαννάκη. Θυμάσαι αχνά ότι τα επόμενα χρόνια στις εκλογές της τάξης ψήφιζες τον Γιαννάκη, γιατί τον «αγαπούσες». Παιδικά, όμορφα, πλατωνικά.

Στην εφηβεία μεγάλωνε το στήθος σου, ξυπνούσες κάθε μέρα και μια κάποιο καινούριο σπυράκι που σε έκανε να νιώθεις τόσο ανασφαλής για την εικόνα σου. Σου φαινόταν βουνό να προσεγγίσεις το άλλο φύλο και όταν κάποιο αγόρι θα σε φλέρταρε μπορεί να απορούσες που του άρεσες. Στο πρώτο σου φιλί δεν ήξερες αν το κάνεις σωστά και ένιωθες πεταλούδες στο στομάχι σου. Η πρώτη σου φορά είναι πιθανό να ήταν αμήχανη και κάπως άβολη. Στα οικογενειακά τραπέζια, τις Κυριακές και τις γιορτές μεγαλώνοντας μπορεί να σε ρωτούσαν αν είχες κάποιον άνδρα στη ζωή σου. Οι συνάδερφοί σου στο γραφείο μιλούν για τους συζύγους και τα παιδιά τους, σε ρωτούν αν είσαι μόνη σου. Στο γάμο της κολλητής σου πήγες ασυνόδευτη, όλοι σου είπαν στα δικά σου, και του χρόνου διπλή. Λίγο πριν τα 30 γνώρισες τον Πάνο, σε έπαιρνε μετά τη δουλειά με τη μηχανή, πηγαίνατε για φαγητό και περπατούσατε χέρι χέρι στην παραλία. Οι δικοί σου δάκρυσαν, όταν τους ανακοίνωσες ότι τον παντρεύεσαι.

Πότε αποφάσισες ότι είσαι ετεροφυλόφιλη; Υπήρξε κάποια καθοριστική στιγμή σε όλους αυτούς τους σταθμούς της ζωής σου που πήρες την απόφαση, Μαρία, ότι σου αρέσουν οι άνδρες;

Ακριβώς, ποτέ δε θυμάσαι τον εαυτό σου να παίρνει αυτήν την απόφαση. Απλώς έτσι γεννήθηκες. Αυτή είσαι. Δεν είπε κανείς δικός σου ποτέ «μάλλον είναι μια φάση που περνάς, θα πειραματιστείς, και θα περάσει».

Θέλω, τώρα, να προσπαθήσεις να σκεφτείς πώς θα ήταν η ζωή σου αν στη θέση των ανδρικών ονομάτων – συντρόφων σου, υπήρχαν γυναίκες. Αν από την πρώτη στιγμή που άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο και τους άλλους, που άρχιζε η έννοια αγαπώ να μπαίνει στη ζωή σου, εσύ «αγαπούσες» κάποιο κορίτσι στην α’ δημοτικού. Πιθανόν ως παιδί να μη σου είχε συζητηθεί ποτέ ανοιχτά, να μην έχεις καθόλου ή ελάχιστη πληροφορία για το ότι υπάρχουν κορίτσια που αγαπούν κορίτσια. Κι αν έχεις πληροφορίες περί ομοφυλοφιλίας θα είναι κυρίως αρνητικές. Μέσα σου, αν και είσαι μόλις 7 ετών, ξέρεις ότι «αυτό δε γίνεται να το πεις πουθενά», είναι δικό σου.

Μεγαλώνοντας, συνεχίζεις και νιώθεις διαφορετική, μόνο εσύ είσαι έτσι. Δεν το βλέπεις γύρω σου δεν υπάρχει. Αν οι δικοί σου είναι φαν της τηλεόρασης, μπορεί να έτυχες και κάποιο δημοφιλές γκάλοπ σε μεσημεριανή ζώνη «προτιμάται το παιδί σαν να είναι ομοφυλόφιλο ή αλκοολικό;». Ένιωσες ντροπή και ενοχή. Κλείστηκες κι άλλο στην ντουλάπα σου. Στο λύκειο προσπάθησες να κάνεις σχέσεις με αγόρια, σου ήταν εξαιρετικά δυσάρεστο, η πρώτη σου ετεροφυλοφιλική φορά ήταν σκέτη παραβίαση. Ένιωθες σε αδιέξοδο. Ένα τόσο δικό σου, πυρηνικό κομμάτι ήταν βαθιά θαμμένο… δεν ξέρει κανείς.

Όταν πέρασες στο πανεπιστήμιο βρήκες άτομα σαν και σένα, συνειδητοποίησες ότι δεν είσαι η μόνη. Όταν έκανες τη πρώτη σου σχέση με κοπέλα ήθελες να ουρλιάξεις από χαρά, ήθελες να της πιάνεις το χέρι στο δρόμο. Φοβόσουν. Μια ζωή έμαθες να κρύβεσαι, να θάβεις και να αρνείσαι αυτό σου το κομμάτι. Φοβάσαι ακόμη κι ας δείχνει να μην υπάρχει αντικειμενικός κίνδυνος τριγύρω. Κάθε φορά που βρίσκεσαι με καινούριους ανθρώπους ζυγίζεις το αν μπορείς να μοιραστείς ανοιχτά το ποια είσαι. Στη δουλειά δε λες κουβέντα στους συναδέρφους- είσαι παιδαγωγός και δεν μπορούν να ξέρουν- αν και σε ρωτούν συχνά για σένα. Όταν αποφάσισες να το πεις στη μάνα σου έβαλε τα κλάματα, πώς μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό? Μη σου ξεφύγει στον μπαμπά σου…

Μόνη σου πάλι, πάλι σε αδιέξοδο…

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα ακούσεις το επιχείρημα «ο καθένας στο κρεβάτι του κάνει ότι θέλει» θα ξέρεις…θα ξέρεις ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή και δεν αφορά τα κρεβάτια, αλλά τις ζωές των ανθρώπων. Το να ζω μαζί με αυτόν που αγαπώ, να μην φοβάμαι, πράγματα τόσο απλά και καθημερινά που για τους ετεροφυλόφιλους είναι αυτονόητα…για κάποιους άλλους είναι καθημερινός άθλος.